vervolg 20-01-2009
Vandaag verlaten we Laos. Na een goede nacht worden we om half zes met marsmuziek gewekt. We laten de parades voor de militairen en fietsen tot waar de bergen echt beginnen. Na een lunch en een korte pauze stopt er een busje dat naar het eerste stadje over de grens in Vietnam gaat. Wat een bof, want er zou nauwelijks openbaar vervoer naar de grens zijn. De fietsen gaan boven op de bus (zie Jan aan het werk op de foto). Na een prachtige rit door de bergen, komen we in Vietnam aan. We zijn meteen verkocht. Een heerlijk schoon hotel bij de markt. Veel fruit en ook veel restaurantjes. Jan haalt opgelucht adem. Vietenam is relaxed en niet zo extreem arm als Laos. We proberen geld te wisselen. Er blijkt geen bank te zijn en het enige pinapparaat is out of order. Voor dit soort gevallen hebben we losse euro's en dollars bij ons. Maar ook die krijgen we hier niet gewisseld. Maar ineens doet het pinapparaat het weer. Joepie. We zijn meteen miljonair. We pinnen 1 miljoen dong (44 euro). Welkom in Vietnam. Vietnam is veel verzorgder en rijker, maar daardoor zijn de boxen in de cafe's ook veel groter. De muziek tettert de hotelkamer in. Gelukkig stopt het redelijk snel en hebben we een rustige nacht.
vervolg 21-01-2009
Na een zelf gehaald ontbijt op de kamer (een broodontbijt is in dit stadje nog niet te krijgen) fietsen we voor het eerst in ons leven in Vietnam. De verkeersdrukte valt gelukkig nog mee. We volgen de Ho Chi Min route. Deels langs de rivier met prachtige houten bruggen (zie foto). De amerikanen hebben hier flink huisgehouden in de 60 en 70'er jaren. Het landschap is er nog kaal van (ontbossing en door de fosfor ontbladering om 'de vijand' goed te zien). Aan het eind van de middag vinden we niet een geschikt hotel. Met veel gedoe en hulp van de plaatselijke bevolking vinden we een bus door de bergen naar de kustplaats Danang. Alle bussen zitten deze dagen stampvol. Iedereen is op weg naar zijn familie. Over een paar dagen is het TET-nieuwjaar. De busrit is geweldig. We zitten voor in de bus op een bankje, dicht op elkaar gepakt. De chauffeur heeft behavle gewone passagiers, 15 familieleden mee genomen. De stemming is opperbest. Veel hilariteit als de bus telkens moeizaam op gang komt vanwege een kapotte versnellingsbak. De bergen zijn prachtig. Maar ja zo duurt de busrit wel twee keer zo lang. Onderweg wordt uitgebreid gegeten. Laat in de avond arriveren we in de Danang. Nou ja, we worden 6 km buiten de stad afgezet. We fietsen de nacht en de stad in. Wauw, dit is geweldig. Snel weten we ons aan het drukke verkeer aan te passen. De truc gaat als volgt: Gewoon oversteken en afslaan en tegen het verkeer in rijden. Niet stoppen. Dat doet iedereen en iedereen ontwijkt elkaar op een een natuurlijke manier. Na wat op de bonnefooi rondfietsen, duiken we een steegje in en vinden een heel klein leuk familiehotelletje.
Danang 22-01-2009
Danang is te gek, het hotel simpel, lief en vertrouwd, onze lijven zijn weer beter. Nu nog zorgen dat de longen ontzien worden. Jan koopt mondkapjes voor in het verkeer (zie foto). De dag vliegt voorbij.
vervolg 23-01-2009
Ook deze dag. We kopen een treinkaartje voor morgen en eten ' s avonds in ons hemdje buiten.
vervolg 24-01-2009
We laten de fietsen bij de familie in het hotel achter en met een klein rugzakje lopen we naar het station. Het weer is vannacht totaal omgeslagen. Het is koud en (voor het eerst weer sinds Maleisie) regent het. Stortregen buien. We gaan vandaag naar Hué, een stad met een verboden stad zoals in China. Het staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Door de regen en de mist, zien we weinig van het mooie landschap. Maar voor Jan is dat niet zo erg. Hij is zoet met zijn nieuwe speeltje. De Nokia E63. In Nederland binnenkort op de markt, hier voor de helft van de prijs. Hué is mooi. En toeristisch. We vinden snel een mooi hotel (met draadloos internet op de kamer voor Jan zijn nieuwe speeltje :-). We eten een frans/vietnamees 7 gangen menu. Heerlijk. We komen niets te kort.
vervolg 25-01-2009
We bezoeken de verboden stad, doen een middagdutje en eten nu een 5 gangen menu. We zijn magerder geworden maar als we zo door gaan, zal dat snel weer veranderen. Bart werkt dit verslag bij en Jan doet de foto's. Ook stuurt Bart een mailing naar zijn klanten met een kort reisverslagje. Even aan het werk dus. Vandaag is iedereen aan het offeren (nep-geld verbranden en veel wierook stokjes). We weten niet of er echt een 0.00 uur moment zal zijn met vuurwerk. We merken het wel.
vervolg 26-01-2009
Nieuwjaarsdag: het jaar van de os. Nou dat was weinig vuurwerk. Families gingen op hun brommertje naar de Pagode om te worshippen. De jeugd viert feest, de ouderen branden nep geld en offeren eten. En wij sliepen rustig. Na het ontbijt wandelen we naar het station. Precies op tijd komt de trein aan met de softsleepercoupe voor ons. Echt zacht. Twee bedden (ook 2 bovenbedden, maar die worden niet gebruikt) met lakens en kussens en dat voor 2,5 uur overdag. Iets voor de NS trein van Amsterdam naar Heerenveen? Lijkt ons heerlijk. De terugkomst in Danang is heel vertrouwd. Rijstje voor de lunch op het stationsplein, een hartelijk ontvangst in ons hotelletje waar ze goed op de bagage en de fietsen gepast hebben en 's avonds nieuwsjaarskermis in het park tegenover. We drinken een biertje aan de vijver. Leuke stad.
vervolg 27-01-2009
Na ontbijt op ons zolderkamertje (met 2 soorten jam en banaan!) vertrekken we. We fietsen de rustige kustweg naar Hoi An. We mailen An(na). Hoi. Hoi An is een World Heritage stadje. Prachtige oude huizen langs een rivier. Heel sfeervol en bovendien Nieuwjaarskermis. We gaan ballengooien en met pingpongballen rollen. We winnen een blikje bier! Het hotel heeft een zwembadje wat nog even schoongemaakt wordt omdat het personeel van het zwembad al een week naar de familie is. Als we de airco uit zetten horen we de krekels.
vervolg 28-01-2009
We blijven nog een dagje in dit sfeervolle stadje. We fietsen 5 km naar de kust waar we een ligbed nemen en op het strand lunchen. Wat een luxe, wat een vakantie.
vervolg 29-01-2009
We trekken weer verder. Onderweg weer duizend brommertjes (mondkapjes dus maar weer op), iedereen onderweg van en naar familie ivm nog steeds nieuwjaar, wat minstens een week gevierd wordt. We hebben wind in de rug. Zo fietsen we 80 km en het laatste stuk doen we met de bus met fiets op het dak. We zitten voor in de bus, dus kromme tenen van de bijna ongelukken met de brommertjes. Maar niemand anders lijkt zich druk te maken. Heel mooi dat we zodra we op de drukke weg aankwamen, de bus genomen hebben. Dat blijven we zo doen. Met donker fietsen we Quinon in. Veel hotels zijn dicht of vol ivm nieuwjaar. We vinden toch weer een hotel (wel lekkend plafond, maar a la). In het restaurant weten we niet wat we bestellen, maar dat blijkt een heerlijke steamboat/grill (zelf grillen) te zijn, ons lekkerste maal tot nu toe in Vietnam. Je begrijpt met volle tevredenheid en buik vallen we in slaap.
Nah Trang 30-01-2009
Bus met slaapstoelen in Vietnam
We gaan weer verder. De nieuwe weg langs de kust naar het zuiden, blijkt rustig en prachtig 'scenic' te zijn. Veel mooie baaitjes, kleine vissersdorpjes en zo nu en dan een flinke heuvel voor mooie vergezichten. Als we weer bij die eeuwige A1 tweebaans snelweg van Hanoi naar Saigon uitkomen, blijkt de weg toch redelijk goed te fietsen deze keer. Er is een veilige brede vluchtstrook. We fietsen tot een dorpje met stationnetje. De trein gaat echter niet, maar bij de benzinepomp staat een luxe touringcar te tanken. En die neemt ons (na wat onderhandelen over de prijs) met fietsen prachtig onder in de bus, mee. Het is een geweldige rit, we hebben net als in de trein ligbedden. Jan doet zijn mp3 in de oren en zo rusten we heerlijk uit na onze 80 km fietsen. We worden midden in het centrum van Nah Trang uitgezet (toeristenbussen stoppen wel in het centrum!). Alle hotels zijn vol. Leve de fiets, want we kunnen snel al die hotels checken. We belanden uiteindelijk in de kinderkamer van de eigenaresse van een klein hotel. Matrasje op de grond, een dweil over de vloer (helaas niet alle mieren opgedweild); de toilet en badkamer van de familie gebruiken ... we hebben een plekje. Nah Trang is stads en mondain en gezellig.
vervolg 31-01-2009
Om 8.00 (nog voor het ontbijt) op zoek naar een echt hotel. En zowaar de eerste is meteen raak. Prachtige kamer op 4 hoog met balkonnetje uitkijkend op de stad en de bergen. Voor het eerst deze reis een hotelkamer met niet muffe kast om de kleren in op te hangen. We laten de was doen, vragen een extra stoel, regelen een thermoskan met heet water, vragen kopjes, glazen, kortom we installeren ons. Na het ontbijt, espresso/cappuchino met chocolade croissant en daarna lopen we naar het strand. Geweldig zo midden in de stad. We vinden een lekker plekje onder een palmboom en duiken om de beurt (we hebben ons geld mee) in de wilde golven. Jan haalt 2 sandwiches met gebakken ei in een soort soja-jusd'orange. We douchen 'thuis', doen de lange broek en overhemd aan en gaan uit eten. Wat is het lang geleden dat we zelf gekookt hebben.
vervolg 01-02-2009
Na een fietstochtje naar de haven, nemen we deze keer ligbedden op het strand. Als we 's avonds ook nog eens frans dineren (met flink veel wijn), constateren we "dit is geen reizen meer, dit is vakantie" (inclusief verbrande bovenbenen, het verschil tussen een zwembroek en een fietsbroek). :-)
vervolg 02-02-2009
Deze stad bevalt ons dus. We blijven nog een dag. We nemen de stadsbus richting het station om vervolg vervoer uit te zoeken. Daar gaat het mis tussen ons. We kunnen niet beslissen of we morgen bus of trein nemen. Beide zijn niet ideaal. Trein pas laat in de avond, bus naar waar wij heen willen gaat wel/niet en/of je betaalt tot Saigon of .. We zijn chagerijnig en moe van het geregel en reageren dat op elkaar af. We lunchen maar even apart en zien elkaar weer op het strand. Er staat nu een harde wind, dus we blijven niet lang. 's Avonds (met opgeklaarde stemming) eten we op een terras op de eerste etage en kijken we over de drukte van de stad. Tijdens het eten besluiten we morgen weer op de fiets op de bonnefooi zoals altijd te vertrekken. We komen vast een bus of trein tegen. Ons eigen ritme weer oppakken.
vervolg 03-02-2009
We checken uit en fietsen met bagage door de stad. We wisselen travelcheques (we zijn weer miljonair) en als we langs het lokale busstation fietsen (niet de toeristenbussen) kunnen we meteen mee naar Phan Rang. Een comfortabel ritje, niet te lang (2 uur), dus zitten we snel weer op de fiets richting strand. Veel losse bebouwing, stoffig, cacteeeeeen (we zijn echt veel zuidelijker nu), niet echt een mooie strandomgeving. We fietsen langs een soort Vietnamees Disneylandje/resort met bungalows in stijl op het strand maar achter een hek. Helemaal uitgestorven. Geen gasten. Ons te desolaat. Het volgende resort is een stijf hotel, ook geen gasten. Maar ze hebben ook een oud rijtje kamers op het strand. Dat bevalt ons wel. We lopen vanaf de kamer zo de zee in. Het ruikt/stinkt wel naar mottenballen, die we overal in de kasten vinden. Naast het resort vinden we aan de weg een stalletje waar ze op een houtvuurtje ei-omelletjes bakken gevuld met vis. We proberen het en vinden het een prima voorafje. Iets verder op vinden we iets wat meer op een restaurant lijkt. Daar hebben ze verse krab. We zoeken (of eerder laten het doen) er twee echt grote kanjers uit. We krijgen les in krab eten. Het bestellen van gebakken groente lukt helaas niet, maar de krab is overheerlijk (en overdadig). Nog nooit zo lekker krab gegeten.
vervolg 04-02-2009
Behalve de mottenballengeur zijn de matrassen ook slecht. We gaan dus naar een resort hiernaast kijken. Daar vinden we een grote bungalow aan een prive-boulevard met palmbomen en 5 treetjes afdalen naar het strand. De bedden zijn beter. Engels/frans wordt er niet/nauwelijks gesproken. Er zijn ook hier geen andere gasten. Wel veel personeel! De sfeer op het eerste gevoel bevalt ons wel. Een resort zonder knikkende obers. Maar ja dan irriteren we ons weer aan de lousy sfeer. Als we iets nodig hebben, moeten we vaak iemand wakker maken. Maar als ze eenmaal wakker zijn is de service goed (tenminste als ze ons begrijpen). Jammer dat de meeste ligstoelen kapot zijn en geen matras hebben, maar daar staat tegenover dat we heerlijk uit de wind op ons terras uitkijkend op zee, zitten. Na wat onderhandelen betalen we 20 euro per nacht, incl. klein ontbijt. Voor hier een vermogen. Onze bungalow is groter dan menig familiehuis in dit vissersdorp. Dan begint het saaie luieren. We zwemmen wat, we lezen wat, halen een verse orange juice, laten warm water brengen om zelf koffie en thee te kunnen maken, waardoor we ons steeds meer thuis voelen. 's Avonds eten we verse 'schelpen'. Nu lukt het om groente er bij te krijgen.
vervolg 05-02-2009
De saaiste dag tot nu toe. We lezen onze boeken uit, lunchen in het resortrestaurant (50 meter lopen), doen daarna een middagdutje op het strand. Jan vraagt een extra bedsheet om onder te slapen (vaak zijn er alleen maar kriebelende dekentjes zonder laken in Vietnam). Het personeel begrijpt het en roept Yes, Yes. We krijgen stiekem de slappe lach als ze met een blikje Pepsi aankomen. Trots dat ze ons begrepen hebben. Als je het woord bedsheet niet kent, lijkt het inderdaad bedshi = pepsi ! Om toch nog iets zinnigs te doen, gaan we de fietsen poetsen. Jan leent de tuinslang en met een oude lap poetsen we de spaken en velgen en maken we de ketting schoon. Jan oliet de ketting. We zijn zeer tevreden over deze activiteit :)
vervolg 06-02-2009
We hebben genoeg van ons eigen gehang en geluier en gaan weer op pad. We gaan de bergen in. We fietsen 50 km (fietsen lopen gesmeerd!). Heerlijk om weer onderweg te zijn. We drinken koffie (met daarbij een pakje biscuitjes) op de stoep van een winkeltje (zie foto). De route is mooi. We fietsen langs een rivier langzaam omhoog. Tot we tegen een echte bergrug aan fietsen. We badderen in een helder beekje en terwijl we een drankje in een cafeetje langs de kant van de weg drinken, wachten we op een bus of een lift naar Dalat, de stad in de bergen. Na flink onderhandelen neemt een busje ons mee. Fietsen weer op het dak. De prijs is hoog maar a la. De weg is prachtig, maar ook stijl en heel slecht. Blij dat we niet fietsen. Het duurt langer dan wij dachten. Opeens stopt het busje en de chauffeur zegt dat we over moeten stappen op een andere bus. Een soort stadsbus die de laatste 25 km naar Dalat zal rijden. Bart protesteert heftig. Daar betalen we niet zo veel geld voor. Andere passagiers beginnen nu ook lichtjes te protesteren, maar stappen na wat aarzelen toch uit. Wij blijven protesterend zitten. Maar de fietsen zijn al van het dak en staan al in de stadsbus. Gelukkig wel keurig in het gangpad. Dus wij er ook maar uit. Bart is fel (heeft er zelf wel lol in) en eist een deel van het geld terug. Niemand spreekt engels, maar iedereen begrijpt wat Bart bedoelt. Iedereen kijkt toe. Jan is de vriendelijke, rustige man. Een mooie rolverdeling. Natuurlijk lukt het niet om geld terug te krijgen, maar eenmaal met de stadsbus vertrokken, krijgen we toch een duim omhoog van een medepassagier. Dat is leuk. Want je weet vaak niet wat wel/niet redelijk is als je de taal niet spreekt en niemand spreekt engels. In het donker arriveren we in Dalat, een drukke stad met heel veel vietnamese toeristen. Dit is het koele uitvluchtsoord voor de mensen uit Saigon. Het is weekend dus de meeste hotels zijn vol. Waar nog plek is, bevalt ons matig. Bart vindt iets uitkijkend op de drukke stad, maar Jan spreekt het veto* uit. Hoe kan hij zoiets met de hele nacht lawaai, uitzoeken? We zoeken dus verder. We vinden iets met een kamer op drie hoog achter boven een internetcafe. Het is relatief rustig.
* Een veto is in onze relatie sinds jaar en dag het teken dat een van ons het echt niet wil (en we zijn er trots op dat we na bijna 23 jaar het nog steeds van elkaar respecteren en (bijna) niet misbruiken).
vervolg 08-02-2009
Omdat de matras te slecht is, checken we uit. Bart heeft veel last van zijn onderrug. Fysio in Nederland heeft niet veel geholpen. Bij terugkomst foto's laten maken. We besteden de ochtend om een hotel te vinden, daarmee leren we meteen op onze fiets te stad kennen. We bekijken wel 10 hotels, maar het is allemaal weinig soeps in deze stad. De stad is helemaal gericht op vietnamees toerisme. Dat is een andere standaard/smaak dan wat wij zoeken. Te lawaaierig, kleine raampjes en/of slechte matrassen of ... We vinden het niet in deze stad. We kiezen een leuk familiehotelletje met groot terras en redelijke matrassen. De mensen zijn zoals zo vaak reuze aardig. Na een middagslaapje, lunchen we laat in de stad, begint Bart dit verslag in zijn opschrijfboekje te schrijven en gaat Jan alleen de stad in om Barts verjaardag van morgen voor te bereiden. Tegen de avond treffen we elkaar weer. Een deel van de kamer en koelkast is verboden gebied voor Bart. We kunnen gelukkig niet wachten, dus beginnen we al vast met de verjaardag van morgen. Dus de wijn (uit deze bergstad!, leve de franse kolonisten :-( ) wordt op ons terras ontkurkt. Jan heeft twee echte wijnglazen in een chique mandje geleend. Bij het restaurant op de hoek, haalt Bart een voorafje (vietnamese loempiaatjes) en al snel is de fles (meer dan) voor de helft leeg. Op aanraden van de hoteleigenaresse eten we in het V-cafe. V van Vietnam,Victory en Vrede (en Verjaardag). Hier gaat de volgende Dalatwijn (nu een rode) soldaat. Maar ja in Frankrijk hadden we in deze stemming zeker nog een cognacje bij de koffie genomen). Dit is al heel mooi zo en Bart is niet vaak morgen jarig! Om 23.00 uur zijn we weer terug in het hotel. We kunnen weer niet wachten. We vallen anders in slaap. Dus besluiten we dat 23.00 uur ook een mooie tijd is om Barts verjaardag te vieren. 51! Jan haalt uit de verboden hoeken van de kamer een prachtige kitscherige gele roos (opgesmukt met glitters en roze papier, zie foto). Hij heeft een mooie fles druivencider uit Dalat gekocht, die we met een knal ontkurken. Bovendien heeft hij nog een lief doosjes in de vorm van een hartje (zo'n doosje voor meisjes van 13). Prachtig! Daar komt nog een horloge in (w.s. een nep-rolex uit Vietnam :-). We hebben dus groot feest, maar om 23.45 liggen we in bed. Jan kijkt om 0.00 uur nog even of Bart nog wakker is, maar de jarige is al in cadeautjes-dromenland.
vervolg 09-02-2009
Bart's verjaardag.
De brommertjes in de straat hielden Jan vannacht flink wakker. Bart slaapt er wel door heen. We besluiten weer op pad te gaan. Dalat als stad is niet onze stad. We sjoeven de berg af en fietsen dan nog 50 km langs dorpjes en rijstvelden. Als we bij de splitsing komen waar de weg richting kust gaat, begrijpen we dat deze weg erg slecht is en behoorlijk bergachtig. Er rijdt ook geen openbaar vervoer. Dus nemen we die weg maar niet en bussen we met een grote omweg naar de kust. In het donker komen we op een groot kruispunt met de snelweg naar Saigon de ene kant op en de mooiere kuststrook de andere kant op. Omdat het al laat is, zoeken we hier een motel. Kleine kamertjes in steegjes of pal aan de snelweg. O jee, niet echt een goede verjaardag-vier-plek. Maar dan vinden we een kamertje achteraf. Schoon en vrij stil, bij een lieve familie. Bart gaat met de eigenaar achter op de brommer 2 km verder op bij een wegrestaurant eten halen. Hij stelt een prachtig feestmaal samen wat we bij onze kamer op de patio (zo noemen we het maar) heerlijk eten. Dan koffie bij de tent er naast, waar mooie lichtjes zijn. Dat blijkt een super hippe tent met fontein en draadloos internet te zijn, dus kunnen we gratis met de nieuwe Nokia naar Nederland bellen. We bellen Carl en Wientje, Ma Rie Galesloot en Wilma om Bart te laten feliciteren! Anna is op deze maandagmiddag (nederlandse tijd) niet thuis.
vervolg 10-02-2009
We nemen een bus (fietsen kunnen in het gangpad) en laten ons afzetten in de buurt van een tempel waar je met een kabelbaan omhoog, heen kunt. We parkeren de fietsen bij de kabelbaan en glijden omhoog. Prachtig vergezichten. En een liggende Boedha van 49 meter met worshippende vietnamesen. Dan fietsen we langs de stille kustweg terug richting Saigon. Een mooie weg langs zandduinen en de wind is mee. We fietsen vandaag bijna 60 km. We vinden een kamer vlakbij het strand met wel een heel dun matrasje. Als we weer een extra bedsheet vragen, krijgen we deze keer geen pepsi, maar een extra matras. Ook goed, prima zelfs. Dus slapen we heerlijk op twee matrassen. In dit dorp komen veel vietnamese toeristen in het weekend. Die slapen allemaal in hangmatten onder een zeiltje of in een huisje. Een soort slaapzaal vol hangmatten. Er zijn heerlijke visrestaurantjes, waar we een inktvis laten wegen (1,5 kilo!) en laten bereiden. We slapen met volle buik onder het muskietennet op heerlijk zachte matrassen.
vervolg 11-02-2009
We fietsen verder. Wind nog steeds mee, dus vandaag 100 km. We moeten ook wel, want onderweg vinden we geen hotelletjes. Uiteindelijk komen we in een militair guesthouse terecht. Het licht prachtig, de sfeer is er echter hangerig. De kamer is ok, met balkon waar we 's avonds nog een biertje drinken. Niet een plek om lang te blijven. We lopen voor het slapen gaan via het strand langs een resort waar we voor morgen een kamer reserveren.
vervolg 12-02-2009
Het stadje bevalt ons goed. Veel vissersbootjes op het strand en verder een niet toeristisch straatleven. De gereserveerde kamer/bungalow blijkt eerst niet meer vrij te zijn, maar later toch wel. We zwemmen in het grote zwembad en als we proberen te internetten, blijkt er geen stroom te zijn overdag. Of het alleen vandaag is of altijd is niet duidelijk. Maar dan doen ze na veel gedoe een generator aan. We kunnen even internetten en dit verslagje schrijven, tot een kabel doorbrandt. Er komt vrij snel een nieuwe kabel, maar die blijkt 's middags er ineens niet meer te zijn. We zijn het gedoe en geregel hier in dit resort beu. We merken hier in Vietnam dat als je duur en chique zit, je veel meer gedoe en starheid tegenkomt, waardoor het meestal veel onprettiger verblijven is. We eten weer bij het lokale restaurantje waar we gisteren ook waren. Zo zoeken we toch telkens weer vertrouwde plekjes.
Vung Hai 13-02-2009
Als 's morgens ook het ontbijt weer een gedoe is, checken we snel uit en voelen we ons weer vrij. We fietsen naar Vung Hai, de stad aan het strand waar in het weekend heel Saigon komt uitwaaien. Maar het is nog geen weekend dus zijn de honderden hotelletjes nog niet vol. We kiezen iets moois uit met groot gemeenschappelijk dakterras uitkijkend op zee, waar we de olietankers en vissersbootjes voorbij zien varen. We eten heerlijk grote king-garnalen en informeren naar de veerdienst naar Saigon. Een draagvleugel boot zoals van Amsterdam naar IJmuiden die in 1,5 uur naar het centrum van Saigon gaat. Lijkt ons prachtig om zo deze miljoenen stad te bereiken.
Saigon 14-02-2009
We kunnen onze fietsen en bagage in het hotel acherlaten, dus vertrekken we met een klein rugzakje naar Saigon. Ons plan is om daar een paar dagen te blijven, Tokodrama tshirts, broeken met logo te laten maken, een maatpak voor in het theater te bestellen en dan weer voor een paar dagen terug te keren naar Vung Hai, voor nog wat strandplezier. Dan weer terug naar Saigon om van daar weer via Kuala Lumpur naar Amsterdam te vliegen. Tijdens de boottocht zoeken we een hotelletje uit in de reisgids. Maar de tocht langs de haven is ook mooi. We komen inderdaad midden in het centrum aan. We nemen een brommertaxi naar een hotelletjes wijk en gaan daar wat dwalen. In de zoektocht naar hotelletjes (veel is vandaag nog vrij, maar morgen (zaterdag) vol). heeft Bart een leuke flirt in de lift van een hotel met de receptieboy. We genieten van deze bruisende stad. We vinden een mooi hotel met een kamer op de vierde etage met balkon, uitkijkend op een druk maar klein straatje vol restaurantjes en hotelletjes. De bananenmilkshake smaakt heerlijk. Wat een (toeristen)rijkdom hier.
Saigon 15-02-2009
We maken zelf ontbijt met verse jus van het hotel. Dan met een brommertaxi naar de sjiekere wijk waar o.a. de Opera staat. We drinken chique espresso koffie en flaneren wat. Als we langs een grote markt komen, zoeken we stofjes uit voor Bart zijn optreed-pak. Ook vinden we een mooie stof voor een zwart pak. Nu nog een tailor vinden. Morgen gaan we de stof kopen. In een internetcafeetje maken we met het nieuwe Tokodrama-logo een ontwerp voor Tokodrama prullaria. Kijken of we dat morgen kunnen laten maken. Na een middagslaapje vinden we een tailor die het pak kan maken binnen een paar dagen. Morgen beslissen. We borrelen met vietnamese loempia's op onze hotelbalkonnetje en vinden daarna in een steegje achteraf, een leuk indisch/pakistaans restaurant. Jan gaat de foto's uploaden en we schrijven dit verslagje af. He, weer ergens twee dagen vergeten??? Met de kaart erbij, voegt Bart het verslagje van Hoi An nog bij dit verslag. Wat zijn we al lang onderweg en wat duurt het nog maar kort voor dat we weer in Amsterdam zijn!
Saigon 16-02-2009
We gaan stof kopen op de markt en dan naar de tailor. Twee pakken worden voor Bart gemaakt. Zaterdag zijn ze klaar. Een zwart pak en een optreed-pak. Uitgebreid wordt alles besproken en Bart opgemeten. We zijn meer dan 2 uur bezig. Dan snel naar de lekkerste espresso-koffie tent die we kennen. Dan gaan we de Tokodrama-trofeeen bestellen. We hebben een kaartje van de winkel en laten ons er voor 50 cent met twee brommertjes heen brengen. De vrouw van de winkel kan het Tokodrama-logo op de computer handig verschalen en we bestellen ook 10 plastic banieren met het logo. Elk 3 meter lang. Ook zaterdag klaar. Dan lunchen we op onze vertrouwde plek. In een cdwinkel kopieren ze cd's naar je mp3 speler. Jan laat The Wall van Pink Floyd op zijn mobiel zetten. En omdat we vandaag 23 jaar samen zijn, laten we ook 'onze melodie' If You Don't Know Me By Now van Simply Red op de mp 3 zetten. Thuis op de hotelkamer tijdens de siesta luisteren we als twee verliefde pubers naar het muziekje. How sweet! We laten ons naar de markt brengen. Daar informeren we naar trainingsbroeken/shirts met het Tokodrama logo. Bart wordt wat fanatieker in het zoeken (hij rent bijna :-) ) en wordt door Jan terecht wat tot een vietnameser tempo gemaand. Het lukt nog niet een bedrijf te vinden dat 100 meter Tokodramalogo-band kan maken, maar wellicht morgen via een winkeltje? Dan passeren we de winterjassen winkels van The North Face en Helly Hansen enzo. Dat wordt allemaal hier in Vietnam gemaakt. Bart is toe aan een nieuwe winterjas en koopt een jas met afneembare fleece voor 30 euro. Gek om een winterjas hier aan te passen. Het is zeker 30 graden. Jan koopt 5 overhemden op de markt waar we ook in de buitenlucht lekker eten. Jan zoekt nog 20 cd's uit om naar zijn mp3-mobiel te laten slepen. Allemaal oud sentiment met Bowie, Cat Stevens, The Human League, Kraftwerk, Patty Smit, Supertramp etc. Hij heeft zus Riet de vinyl platen gegeven en heeft nu toch weer op modern mp3 een deel van zijn collectie op oorbereik (dus Riet als je het ook op mp3 wilt ... :-). Morgen worden ze er op gezet.
Vung Tau 17-02-2009
We checken vandaag uit om weer een paar dagen naar de rust aan het strand in Vung Tau waar onze fietsen staan, terug te keren. Om 16.00 uur nemen we de boot, maar daarvoor taxibrommen we nog de stad door. We herbevestigen ons vliegticket van volgende week in een kantoor van Malaysian Airways. Na veel winkeltjes in en uit (en veel brommerritjes), lukt het om T-shirts, polo's en broekband te laten maken met het Tokodrama-logo. Wat de kwaliteit wordt, zal zaterdag als het klaar is, uitwijzen. We kijken nog naar een ander hotel voor de laatste dagen hier in Saigon, maar reserveren toch maar weer ons huidige hotel. Bovendien vinden we een Kartonwinkeltje voor fietsdozen in het vliegtuig. Ze maken ze op maat. Tijdens de boottocht terug naar Vung Tau luisteren we samen naar de oude hits op de mobiel. Onze hotelkamer hier in Vung Tau hebben we telefonisch weer gereserveerd. Wat een andere sfeer hier. Veel koeler en mooi uitkijkend over zee. Wel een armoediger kamer valt ons ineens op. We eten een pizza en verzenden dit verslagje. Over precies een week zitten we in het vliegtuig :-( / :-).
Vung Tau 18-02-2009
Na een fietstocht in de omgeving van Vung Tau, langs de zee en de vissershaven, eindigen we op de 'back-beach' (daar waar het mooiste strand is). Na een korte zoektocht naar ligbedden (zonder resultaat) nemen we toch maar een strandzitstoel. Ook wel lekker. We pikken nog net het laatste uurtje zon, dus de parasol is niet nodig. Op ons geweldige zee-zicht terras voor de hotelkamer, ondergaan we de zonsondergang. Veel vrachtcontainers zien we vandaag voorbij varen. Jan heeft een heerlijke mixfruit milkshake gehaald. We wandelen daarna de stad in om te eten.
Vung Tau 19-02-2009
We slapen heerlijk en zijn pas op 8.30 uur wakker. Na het ontbijt (Bart haalt weer franse stokbroodjes) zokeen we onze bagage uit. Wat moet gewassen worden, wat is tot op de draad versleten na deze drie maanden en kan weg, en wat kopen we nog in Saigon. Bart regelt twee (heel oude) stretchers voor op ons terras om het allemaal nog comfortabeler te maken. We lezen tot de middag en de zon ons onbarmhartig weg jaagt. We maken een kleine fietstocht om af te koelen en deze keer vinden we wel ligbedden bij een zwembad naast het strand. Helaas geen succes vanwege stekende strandvlooien. Na de inmiddels traditionele milkshake op ons terras, nemen we een taxi naar een visrestaurant waar we eerder al langs fietsten. We zitten prachtig aan zee en eten vette aal. We zijn ons heel bewust dat dit de laatste dagen van onze reis zijn. Een beetje teut en sentimenteel wandelen we een deel terug naar de stad. Halverwege lokt een taxichauffeur ons in zijn auto voor het laatste stukje.
Vung Tau 20-02-2009
Vandaag onze laatste stranddag. En we proberen het te goed te doen. We fietsen 7 km de kuststrook af op zoek naar een ideaal plekje, maar telkens is het niet helemaal naar onze zin. We worden er zelfs kribbig van. Uiteindelijk belanden we bij het baaitje vlak bij ons hotel. Dat blijkt de ideale zonsondergang-trouwfoto-locatie te zijn. We vermaken ons kostelijk met bruidsparen die van de fotografen in zee moeten rennen, elkaar moeten kussen, op een roestige fiets over het strand rijden met haar achterop, etc. 's Avonds gaan we naar een ander visrestaurant waar we een paar dagen eerder al aten. We eten nog 1 keer verse krab die we uit de waterbakken laten halen. En zoals dat gaat met mijmeringen, is het gespreksonderwerp bij het eten of deze krab lekkerder is dan de vorige. Wat een spannend leven hebben we!
Saigon 21-02-2009
We verlaten de kust en gaan voor de laatste paar dagen terug naar Saigon met de Hydrofoil-boot. De boot die over 10 minuten gaat is vol volgens het loket. Dus gaan we maar naar de boot toe en ja hoor, we kunnen gewoon mee. De fietsen ook (de ticketprijs stopt de kapitein en de bemanning w.s. in eigen zak). In Saigon gaan we naar hetzelfde hotel waar de kamer voor ons gereserveerd is. We hebben een vol programma. We halen de Tokodrama-polo's en T-shirts (mooi geworden). Daarna achter op de taxibrommer naar de logobanner-winkel (ook mooi!). De 100 meter kledingband met logo belandt na de eerste wasproef helaas in de prullenmand. En dan naar de Tailor. De pakken van Bart zijn werkelijk heel mooi geworden. Bij Bart staan lange colbertjasjes vaak slobberig, maar deze vinden we heel mooi vallen. Jan ziet dat er nog iets aan versteld moet worden. Morgen klaar. We zijn zo enthousiast dat we morgen nog even naar de markt gaan om stof uit te zoeken voor een derde jasje. Een première jasje als Bart moet optreden.
Saigon 22-02-2009
Op de markt vinden we een prachtige glitter stof. De onderhandelingen zijn scherp, we betalen vast te veel, maar we zijn heel tevreden. We kopen nog wat overhemden. Jan wil nu niet meer van die goedkope namaaktroep :-). Als Jan vlakbij het hotel fietst hoort hij een luid sissend geluid. Op de valreep toch nog pech met de fiets. Tot nu toe zelfs geen lekke band gehad. Het blijkt zijn hydraulische achtervering te zijn. Die krijgt hij ook niet meer opgepompt. Gelukkig hebben we de fiets niet meer nodig.
Saigon 23-02-2009
Vandaag de laatste dag. Morgen vertrekken we.
Bart gaat fietsdozen bestellen. Die worden over een uur bij ons hotel afgeleverd. Karton wat dunnetjes maar het ziet er goed uit. We regelen via het hotel een taxi voor morgen waar de fietsen in kunnen. Omdat we inmiddels zoveel kleding hebben, kopen we nog twee grote tassen waar ook de fietstassen in kunnen. 's Middags gaan we naar de chinese wijk Chalon. Misschien nog wat kleding kopen? Als we daar met onze inmiddels bijna vaste taxibrommer-man aankomen, zien we al snel dat de kwaliteit op deze gigantische markt niet zo best is. We eten er een laatste vietnamees soepje en natuurlijk een milkshake. We laten ons overhalen om een voeten-behandeling te doen. Al het eelt wordt weggeschraapt en op zachte voeten gaan we weer naar onze eigen wijk. We doen de fietsen in de dozen en tapen ze dicht. Daarna borrelen we op ons balkon met een vietnamees wit wijntje en loempiaatjes van het restaurant tegen over ons. Na het eten bij onze favoriete Indiër, gaan we naar de Tailor. De aanpassingen zijn prima en ook het derde jasje is erg mooi geworden. We betalen met onze laatste dollars.
Saigon - Kuala Lumpur 24-02-2009
Ons vliegtuig gaat om 16.30 uur. We kunnen dus rustig inpakken. Jan laat nog PC Anywhere 12.0 op zijn memorystick zetten (mooi symbolisch - om op afstand waar dan ook zijn klanten te kunnen helpen) en om half 2 staat de taxi voor. Ze hebben de dozen al in de taxi gezet. Maar nu blijkt dat er nog maar plek is voor 1 persoon. Bart had dat bij het hotel nog zo nagevraagd. We betalen veel te veel voor deze taxi omdat we het via het hotel geregeld hebben en willen wel waar voor ons geld. Bart gaat uiteindelijk maar met de brommertaxi naar het vliegveld. Hij is er eerder dan Jan. Inchecken gaat snel en goed en dan begint het wachten. De vlucht vertrekt op tijd en om 19.30 uur plaatselijke tijd landen we op Kuala Lumpur. Hier moeten we 4 uur wachten. We informeren naar de mogelijkheid van een douche en/of sauna. Dat kan, maar we gaan uiteindelijk toch maar wat internetten, wat lezen en een beetje lezen. We proberen al met de Nederlandse tijd te leven. Dat is 7 uur vroeger. Vandaar dat we om 18.00 uur zullen landen.
Kuala Lumpur - Amsterdam 25-02-2009
We landen precies op tijd en met de fietsdozen in de trein gaan we naar Amsterdam. Op CS zetten we de fietsen in elkaar en lopen met de grote tassen achter op naar Jan zijn huis. Op het eerste gezicht ziet zijn huis er goed uit, maar dan blijkt dat er flink gerookt is en het huis tamelijk smerig is achtergelaten. De muren zijn geel van de rook. Een nog grotere domper is dat de buurvrouw van 92 is overleden. Dan gaan we naar Bart zijn huis. Gelukkig is dat heel goed en netjes achtergelaten. We zijn dus weer thuis en vinden het beide ook wel weer leuk om in Amsterdam te zijn. Hoewel we nog wel even door hadden willen reizen. Maar je stelt je er toch op in dat het 3 maanden zijn, dus als het dan afgelopen is, is het ook goed. Op het nieuws horen we dat een paar uur na onze vlucht een Turks vliegtuig vlak voor landing is neergestort. Vreemde sensatie als je net zelf geland bent. Op de kilometer teller (die we niet altijd aan hadden) zien we dat we zo'n 2400 km gefietst hebben. Hoeveel km we echt gereisd hebben, weten we niet. Met een gelukkig gevoel bakt Jan een lekkere biefstuk en in de keuken van Bart proosten we op de fijne drie maanden die we gehad hebben.
Tot zover.
lieve groet van Jan en Bart .
Afbeeldingen vietnam 2009
Datum
De website is bijgewerkt in november 2024